سراي بي دل

تو یک مجموعه‌ی آسی

پر از وجهی ؛ چو یک تاسی

تو چون یک قطعه از الماس

ولی گه سخت و وسواسی

به هر بادی چو بادبادک

روانی سوی رویا‌ها

ولیکن موقع‌ی برگشت

به غایت ؛ تلخ و نسناسی

اگر بازیگرم جانا

همین بوده طلب از من

چه پنهانی ؟ چه عظمایی؟

تویی که جمله ؛ حساسی

به حدی میکشم نازت

که نازم را خریداری

مکن با حرف و رفتارت

دلم زخمی‌؛ به هر داسی

حبیب اوجاری

1399.8.7

سال دیگه که گل دادن درختا

نو می‌کنیم تن‌هامونو با رختا

میریم با هم دامن صحرا و دشت

بازم می‌خندیم به روزای سختا

صدتا گره به مکر دشمن زدیم

تا پیدا شه دوباره شانس و بختا

ما که نشد خم قدمون با ستم !

فقط دوید تو چشما خون ِ لختا

شعر بهاری خصلتش همینه

که قافیه تنگ بشه گاهی وختا

حبیب اوجاری

۱۳۹۹.۱.۱۳

یلدا گذشت و باز سرم بی کُلاست

به آسمون خیره ام و سر ؛ هواست

طعنه بزن بر دل ِ غمگین ولی

گوش دل و گوش ِ سر از هم سواست

توی خوشی غرقی و غافل زمن

مونس ِ روز و شب من هم خداست

فکر میکنی خیلی شدی بادکنک؟

دوده که از شعله همیشه هواست !

میگذره دنیا کم و بیش آخرش

حساب دل شکن ز عاشق جداست

حبیب اوجاری

1398.10.1